Een zoektocht naar het nieuwe verpleeghuis-normaal

Gepubliceerd op 15 juni 2020 om 18:44

Door Marloes von Burg

Allereerst wil ik jullie meenemen naar een klein stukje gevoel van het “oude normaal”, iets wat inmiddels zeldzaam is, maar wat ik soms nog krijg op de PG-afdeling…

“Rond lunchtijd kom ik even op de afdeling omdat ik een patiënt lichamelijk moet onderzoeken. De andere bewoners zitten al aan tafel, de gastvrouw bakt een heerlijk ruikend ommeletje. “Kom je er even bij zitten?” Helaas werk aan de winkel.. Omdat ik er toevallig naast sta en een mevrouw bijna naast haar stoel gaat zitten help ik nog snel even.. Daarna loop ik kletsend met de betreffende bewoner naar haar kamer, onderweg raakt ze af en toe mijn arm aan om opnieuw contact te maken.”

 

Natuurlijk houd ik mijzelf zoveel mogelijk aan de 1,5 meter regel, maar zoals je hierboven al ziet, is de anderhalve meter samenleving in het verpleeghuis een grote uitdaging. Een aanraking, hand vasthouden, vlak naast je staan; lichamelijk contact is vaak nodig om in contact te komen met deze doelgroep, omdat communiceren met woorden steeds moeilijker wordt. Mensen die hier wonen weten en begrijpen niet wat corona is. Als ik heel eerlijk ben: ik geniet soms echt van dit kleine beetje “normaal”.

 

Toen de corona-crisis begon werd alles in een klap anders. Om het virus te kunnen bestrijden moesten alle verpleeghuizen op slot en alle zorg werd alleen tot spoedzorg beperkt. Dramatisch en vreselijk, maar duidelijk en ook nodig. Nu zijn we een aantal maanden verder en moeten we vooral het risico op een nieuwe uitbraak nog niet uit het oog verliezen.

We krijgen nu wel de ruimte om per verpleeghuis op maat de regels steeds met een klein stapje verder te versoepelen. YES! Iedereen snakt naar iets meer “normaal” en vooral bewoners kunnen niet wachten om hun dierbaren weer te kunnen zien.  Maar juist nu er meer ruimte is, komen er ook meer dilemma’s. Wat kan nu wel? Wat kan nog niet? En waarom kan dit al wel en dat nog niet?

 

Nu er iets meer ruimte komt, kunnen we dan ook in schrijnende situaties iets meer maatwerk leveren in het uitbreiden van de bezoekregels? Bijvoorbeeld inzetten van familiebezoek bij probleemgedrag? Mijn ouders zijn deze week 55 jaar getrouwd, we weten niet hoe lang onze vader nog bij ons is.” kunnen er dan toch iets meer mensen op bezoek?  Als de tandarts nog niet hier kan komen, mogen ze dan wel naar de tandartspraktijk, wat is dan het verschil in verspreidingsrisico? Maar ook dilemma’s voor andere werkzaamheden: al die zoom-overleggen, hoe lang is dat nog houdbaar? Wanneer kun je als team weer vaker bij elkaar komen? En MDO’s? Videobellen met familie over advanced care planning?  

 

Ik denk niet dat er op al deze vragen 1 juist antwoord is, en dat het met elkaar een zoektocht zal worden naar het nieuwe “verpleeghuis-normaal”.   Het “normaal” zorgen voor onze kwetsbare doelgroep zoals wij het gewend zijn lijkt namelijk nog niet dichtbij. Wat mij betreft moeten we een balans vinden tussen menselijkheid en de 1,5-meter samenleving, en daarbij moeten we ons gezonde verstand gebruiken. Samen zullen we moeten blijven nadenken hoe we stap voor stap de regels kunnen versoepelen, de normale zorg weer kunnen oppakken, en tegelijkertijd op onze hoede blijven voor een nieuwe uitbraak.   

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.